De mangrove van Nusa Lembongan

Inmiddels hebben wij het gatenkaas eiland Nusa Penida achter ons gelaten. Na een boottocht van vijftien minuten meren we aan bij de haven van Yellow Brige in Nusa Lembongan.

Nusa Lembongan is een klein schattig eiland wat je met de scooter in twee uur gemakkelijk rond kan rijden. Het aansluitende eiland Nusa Ceningan is verbonden door de gele brug.

Wij nemen een eiland taxi, je zit in een open achterbak op twee bankjes tegenover elkaar. Ik krijg een beetje het gevoel dat we als een groep commando's ergens werden gedropt, een beetje zoals in Tour of Duty. Gelukkig is het hier een stuk vrediger net als ons nieuwe en laatste verblijf waar we vier nachten verblijven om onze vakantie af te sluiten. Maar zover is het nog niet want er is hier genoeg te zien.

We doen het de eerste dag rustig aan, ons strandhuisje staat één minuut van het strand, je hoeft alleen maar even het restaurant te doorkruisen.

Het is nu donderdag en hebben wij even mazzel want donderdag avond is filmavond op het strand.

Eerst even een heerlijke nasi campur met een extra portie saté, deze is tongstrelend en de zonsondergang is oogstrelend.

Als het donker genoeg is wordt het scherm opgezet en de beamer klaar gezet. Op de filmagenda staat Mama Mia, een heerlijke feel good film.

Er schuift een groep van twaalf bejaarden aan die eerder daarvoor zaten te genieten van een buffet vol Indonesisch eten.

Ik geniet altijd van ouderen die dit soort reizen gewoon nog maken en niet thuis achter de geraniums zitten en elke dag fietsen in hun ANWB fietskleding.

Tijdens de liedjes in de film wordt er vanaf hun stoel lekker mee gedanst waarbij de bel met rosé hoog in de lucht van links naar rechts wordt gewuifd op het ritme van de muziek. Het laatste nummer wordt door de kijkers uit volle borst meegezongen. Wat een heerlijk avondje om met je voeten in het zand een film te kijken.

Vrijdag ochtend worden we wakker in ons bed van denk ik tweeënhalf bij tweeënhalve meter , je raakt elkaar gewoon een beetje kwijt. Wat een heerlijk bed is dit. Vandaag op het programma een kanotocht door de mangrove.

Een half uurtje lopen hiervandaan is de plek waar je een kano kan huren. We zien taxi's vol met mensen voorbij gaan en zijn een beetje bang dat het hier een soort Venetië is. Bij aankomst zien we dat deze mensenmassa ingeladen worden in snelle boten voor een snorkel tour. Bij een oude dame huren wij een kano en een waterdichte tas.

Als een getrainde twee zonder stuurman manoeuvreren we door de slingerende watertjes waar de wortels van de bomen zich in het water uitstrekken. Het is een magische wereld.

De doorvaart wordt steeds smaller en ondieper tot we niet meer verder kunnen. Hier blijven we even liggen omdat we gekrijs horen wat we niet goed thuis kunnen brengen. Plots vliegt er een grote witte vogel boven de boomtoppen uit, het moet een zilverreiger zijn of een lepelaar. Claud ziet een grote zwarte vogel die we niet kunnen thuisbrengen. Na een bezoek op internet zien we dat dit de Oostelijke Rifreiger is.

Omdat we de kano niet kunnen draaien gaan we in zijn achteruit tot het water weer breed genoeg is om te draaien. We varen terug en slaan weer een nieuw stuk in, het is hier een labyrint van watertjes. Dan worden we ineens ingehaald door een ijsvogeltje daarna nog één. Ik word zo blij als ik een ijsvogel zie. Ik kan een dag vissen en niets vangen maar met een blauwe streep die voorbij vliegt is mijn dag gewoon goed.

Maar dit koppeltje ijsvogeltjes gaat steeds twee meter verderop op een tak zitten. We maken een paar slagen met de peddel en dan laten we we ons geruisloos vooruit bewegen. We komen steeds tot een meter of twee dichterbij waarna ze weer doorvliegen, dit herhaald zich wel een keer of zes. Dit is echt magisch om mee te maken.

We komen niet veel andere mensen tegen, alleen op de hoofdroute waar bootjes vol met dik aangeklede Chinese gezinnen zich voort laten punteren. Ik begroet ze met "Ni hao", en begin dan heel enthousiast te zwaaien waarna de hele boot terug zwaait. Omdat ik achter op de kano zit ziet Claud mijn zwaai gedrag niet en vraagt zich af waarom iedereen naar ons zwaait?

We peddelen de mangrove uit en monden uit op zee waar het water azuur blauw is en de bodem spierwit.

Hier nemen we een verfrissende duik waarna we terug peddelen en de kano de kant op trekken. Wat een geweldige ervaring waar we trouwens ook nog een klein fel gekleurd kikkertje zagen zitten tussen de boomwortels die weg sprong voordat ik de camera kon pakken.

We wandelen terug en nemen een douche om het zout en het zand af te spoelen.

Na het avond eten besluiten we toch nog even een massage te nemen.

Dit keer kiezen we voor in Indiaanse hoofd, schouder en rug massage van dertig minuten, néé we doen toch maar een uur.

Het hoofd van de massage salon vraagt of we even kunnen plaats nemen. Ze grijpt naar haar telefoon en binnen enkele minuten staan er twee mannen in sarong gekleed in het gangpad. Ik krijg een Déjà vu van de laatste keer dat ik door een man onderhanden ben genomen.

Mijn verwachtingen van een ontspannen massage worden in één klap weg genomen. Wanneer hij op de tafel klimt voel ik vervolgens mijn gehele ruggenwervel kraken als een rij dominostenen die tegen elkaar omvallen.

Dan voel ik ellebogen diep zinken in mijn spierweefsel en zijn handen hebben de kracht van een betonvlechter. Wat heb ik een spijt dat we niet hebben gekozen voor dertig minuten.

Ik probeer aan leuke dingen te denken om in mijn eigen hoofd te komen waar ik tussendoor de pijn weg puf. Ik fluister zacht"softer", maar de boodschap wordt niet gehoord. Ik hoop dat het laatste halfuur mijn hoofd aan de beurt is maar ik heb het mis. Nogmaals worden alle drukpunten waarvan ik het bestaan niet wist onderhanden genomen. Tijdens de laatste vijf minuten hoofd massage kom ik weer terug op aarde, dan klinken de verlossende worden, "Sir finished"!. Ik kruip van de tafel af en zie Claud naast mij hetzelfde doen.

We kijken elkaar aan en begrijpen zonder woorden dat deze indiaanse marteling niet fijn was.

De volgende ochtend merk ik dat de pijn die ik al een aantal weken in mijn schouder heb is verdwenen. Dan was dit uurtje op de slag bank toch niet voor niets geweest.

Na een stevig ontbijt huren we aan de weg een scooter die tijdens ons rondje eiland voor een heerlijke verkoeling zorgt naast de duik in de zee.

Terwijl ik dit schrijf hoor ik dat er in een restaurant een soundcheck is, zaterdag avond is het live muziek. Dus even een geurtje op en wat stem oefeningen want wie weet grijp ik nog even de microfoon.

Gr Steven