100 Jaar terug in de tijd op het eiland Maringkik

Gisteren hadden we een dagje relaxen op een een prachtig klein strandje waar bij laag water gezocht werd naar een maaltje uit de zee.

Deze dame was zee-egels aan het open snijden voor een klein beetje vruchtvlees.

---

Zaterdag 09-08-25

Gister avond op bed open ik Google-maps en ik ben opzoek naar een mooie route voor op de scooter en dan valt mijn oog op een eilandje voor de oost kust van Lombok met de naam Maringkik. Er liggen nog een aantal eilandjes omheen maar deze trekt mijn aandacht. Ik zoek op internet wat info maar kan niet meer vinden dan dat het eiland voornamelijk bewoond wordt door families die zich richten op de visvangst. Mijn nieuwsgierigheid wordt door de beperkte informatie nog meer gewekt.

Ik kom er wel achter dat je bij de haven van Dermaga Tanjung Luar moet zijn als je het eiland wilt bereiken.

Met de scooter is de haven binnen een uur te bereiken, ik plan mijn ritjes altijd los van de drukke wegen maar door de dorpjes heen.

We beginnen de dag met een frisse start, dit prachtige huisje heeft geen warm water wat eerst even wennen was, maar nu erg lekker is om wakker te worden.

Rugzak in de buddy zit en telefoon in de houder en start de route maar. Ook dit keer rijden we door een groen paradijs met daartussenin schattige dorpjes. In ieder dorpje worden we weer toe gejuicht door de bevolking.

Halverwege de rit staat alles shocking klem op de weg, het hele dorp was onderweg naar een uitvaart. Prachtige geklede mensen trekken aan ons voorbij en langzaam rijden we weer verder.

Dan rijden we de haven van Dermage Tanjung Luar binnen. Nu even kijken of we hier een bootje en een schipper treffen die ons naar het eiland wil varen.

Als we van de scooter afstappen worden we snel benaderd door een vriendelijke jongeman die ons een snorkel toertje wil aansmeren. Ik leg uit dat ik naar Maringkik wil, hij kijkt me verbaasd aan en zegt daar is niets te doen. Precies daarom willen wij er juist heen.

Er schijnt een publieke pendel boot heen en weer te gaan maar die was net weg. Dan geeft hij een brul naar een andere boot die net de haven verlaat. Het is eigenlijk een vracht bootje. De schipper komt achteruit gevaren terug en wij klimmen aan boord. De boot ligt helemaal gevuld met grote vloertegels.

Daarnaast zijn er vier mannen aan boord die wat ik inschat straks de boel mogen uitladen. Een van hen rolt een shaggie en probeert hem aan te steken maar de aansteker is leeg, zonder blikken of blozen gooit hij hem overboord. Mijn maag draait om en ik moet op mijn tong bijten om te zwijgen. Claud en ik kijken elkaar vol verbazing aan.

Los van de aansteker hebben we een geweldig gevoel dat we deze lift op het vracht bootje hebben.

We passeren een aantal platforms in het water met een net eronder. Ook wel een Bagan genoemd.

Als het net onderwater hangt worden in de nacht vellen lichte in het water geschenen om vis, garnalen en inktvis te vangen. Na een half uur zien we het eiland liggen in het azuur blauwe water.

Even later worden wij afgezet op de pier van Maringkik. De boot vaart verder naar de kust voor het lossen, met handen en voeten en google translate wordt het duidelijk dat ze twee uur nodig hebben om te lossen. Dat geeft ons twee uur de tijd om dit eilandje te ontdekken en dat moet zeker lukken het is maar zes hectaren en heeft ongeveer duizend inwoners. Er is hier geen B&B, geen supermarkt maar alleen het lokale leven.

Als we over de pier lopen worden we welkom geheten door het bord boven ons.

Als we het straatje inlopen zijn we gelijk terug in de tijd, traditionele vissershuisjes staan hier zij aan zij. Alleen een smal steegje van hooguit een meter houdt het ene huis en het andere van elkaar. Alles staat hier hutje mutje op elkaar om waarschijnlijk de ruimte zo praktisch mogelijk te benutten. Het is een labyrint aan steegjes gevuld met kippen, geiten en poesjes.

De bewoners begroeten ons vriendelijk maar kijken ons ook een beetje vreemd aan. Wat doen deze twee blanken hier eigenlijk?

Hier en daar maken we na een begroeting een kort praatje wat niet veel verder gaat dan de paar woorden die ik in het Indonesisch ken. Een inwoner staat zijn vis schoon te maken en ik vraag of ik een foto mag maken. Vol trots laat hij zijn vangst zien.

In een ander straatje zitten twee meiden hun haar te doen en die weten een paar basis woorden in het Engels voor een kort gesprekje. Verderop liggen weer kleine visjes te drogen.

Een prachtige oude vrouw zegt ons gedag waar we geen gesprek mee kunnen voeren maar ik beeld haar schoonheid uit en mag haar portretteren.

Kinderen worden hier in teiltjes buiten op straat gewassen. Verderop wordt het afwaswater de stoep op geslingerd. Met heel weinig middelen leeft men hier hun leven.

Wij hebben met volle bewondering twee uurtjes rond mogen lopen in hun wereld.

We worden geroepen door een van de scheepsjongens omdat de lading is gelost en we weer naar de haven terug gaan.

Na een half uur staan we weer op het vaste land en zitten we met een ijskoffie in ons hand alle indrukken nog na te bespreken.

De terugweg op de scooter was wederom prachtig, wat wel opvalt is dat er na bijna ieder kilometer een strak betegelde moskee opduikt met daarnaast de sobere huisjes. Dat contrast is wel groot.

Wat een dag en wat een indrukken wat een bijzonder land.

Gr Steven